ای کـربـلا ای کعـبه عـشق و امـیدم           بعـد از جدایی ها به دیـدارت رسیدم
ای کـربـلا آغـوش بگـشا زینب آمـد           من زینـبم کز رنج دوری ها خـمـیدم

هـر روز دیـدم کـربـلای تـازه ای را           ای کـربـلا تا بر سـر کـویت رسیدم

منزل به منزل داغ بر داغم فزون شد           جان کنده ام تا رخت در اینجا کشیدم
از بهـر انـجـام رسالـت زنـده مانـدم           گـر زنـده ام من زنـدۀ هر دم شهـیدم
ای کـاروان سـالار زینب دیده بگشا           تا گـویـمت با دیـدۀ گـریان چه دیـدم
با آنکه با دستت به قـلبم صبر دادی           چنـدان که درهر جا شهـامت آفریدم
اما دو جا دست غـمم از پا در آورد           بیخود زخود گشتم گریبان بر دریدم
یک جا که دشمن برلبانت چوب میزد           یک جا سرت چون بر فراز نیزه دیدم
بشنیده بودم صوت قرآنت بسی لیک           نشنـیده بودم من ز نی آن هـم شنیدم
داغ دل من کمتر از زخم تنت نیست           این را گواهی می دهد مــوی سپیدم